silip silip yazdığım bu yazıya kaçıncı kez başlıyorum bilmiyorum.bu sefer devam ettirirmiyim onuda bilmiyorum.bazı zamanlarda sözün neresinden başlayacağınızı bilemezsiniz.o kadar o kadar çok şey anlatmak istersiniz ki hepsi bir olup üzerinize üşüşünce başlayamazsınız..
umut etmek insana en iyi gelen şeydir aslında ama bazende insana acınılası bir hal verir.elinizle kaçırdığınız fırsatlarınıza yanarsınız..yapamadıklarınıza yanarsınız..keşke'li cümleler kurar ve için için kaybettiklerinize ağlarsınız.neden soruları sorarken siz kendinize en çok nefreti kendinize kusarsınız..ne kadar kendinizi mahkum etmişsinizdir umutsuzluğa ki ufacık bir umut kırıntısı görünce kapıda ona ulaşamadığınıza kızarsınız.
zaman akıp giderken..birileri bir yerlerde mışıl mışıl uyurken..birileri başka hayatların vizesini almış ve yoluna aksayan bacağıyla ilerken..başka başka evlerde başka başka duygular kanıksanmışken herkes kendi hayatından bihaberken bile sizin hayatınızın bekçiliğini yapmaktan kendini alıkoyamazken siz onları sevindirdiğinize yanarsınız..belki umut ederken en çok umutsuzluğa düşecek olmak bu yüzden üzer sizi..başkaları yüzünden..
o kadar çok başkalaşmışlarla sürdürülen hayatlardan sonra tekil hayatlar yaşayamamak insanı perişan etsede bir yerde ipler koparda hayat sizin için herşeye herkese karşı aksın düşünceleriyle şekillenirken en çok kaçırdığınız hayatlarınıza yanarsınızda kavurucu kızgınlıklarla sardığınız kalbinize bu yüzden,işte en çok bu yüzden kızarsınız..
aslında siz kimseye değil en çok kendinize acırsınız..kendinize kızarsınız ve ne yaparsanız yapın en çok kendinize yaparsınız..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder