fıstık yeşili odalar..

söylenmesi en zor cümledir aslında seni seviyorum demek.ama bir çırpıda söyleyiveririz.o yüzdende artık çokta etkisi yoktur.neden seviyorsunki diye karşı tarafa sorduğunuzda bir sürü kalıplaşmış cümle dökülür dudaklardan..çok iyi birisin..çok duyarlısınn..kadir kıymet biliyorsun..anlıyorsun..dinliyorsun..dürüstsün..en zor anlarda yanımda oldun..en mutlu anımda mutluluğumu paylaştın..

ee?

"dahası seviyorum işte ötesi yok.."

aslında daha da ötesi var hatta en derini var..

düşe kalka sürdürdüğün hayatının bir yerinde tüm duvarlar artık üzerine yıkılmışken birden bir insan silüeti belirir o karanlıktan süzülen..elini uzatır çıkarır seni aydınlığa..dinler seni anlamaya çalışır..kimse sana bu kadar gerçekçi konuşmamıştır..kimse seni bu kadar sarmamıştır da bu kadar içine işlememiştir..

tüm kabuslarından arınmış olarak başını yastığa koyabiliyorsan bu onun sayesindedir..ilk defa biri seni sorgusuz sualsiz kabul eder ve senin tahmin edemeyeceğin bir hayat vaad eder..

"işte!.." dersin..

yolunu beklersin..onu beklersin..varlığının mütemadiyen orda olmasını istersin..büyük arbedeler yoktur ki artık hayatında onlarla savaşan biri vardır çünkü mabedinde..mabedin ki nice insan girip darmadağın etmişken bir tek o mis kokular yaymıştır oraya..

değişti sanırsın herşey..ama değişmedi işte hiçbirşey..biri daha süzüldü içeri ona güvendin ona diğerlerinin açtığı yaraları gösterdin "beni burdan vurdular" dedin.o da orayı sarmaladı, iyi etti.sen o kadar inandın.o,o kadar uzaklaştı senden..diğerlerinin acıttığı yeri bir kez daha açtı derin bir yara bıraktı..

sen yine kaldığın yerde o karanlık beton yığınlarının arasında sıkışmışken bir başka ışığın geleceğini beklemeye bile inancın kalmamışken karşına çıkan tüm aydınlıklara şüpheyle bakmaya başladın ya,o da derin derin yaralar bırakırda yine giderse diye..

yaşanmaya değecek kadar güzel ama herkese de eşit yaklaşmayan bir hayat varken önümüzde..önyargılarımızdan,geçmişte ki acılarımızdan,kötü senaryolardan ve hep o çok bilen mantıklı insanların sözlerindendir ki hep korkarız yaralarımızı göstermeye insanlara..acıtırsa yine o da diğerleri gibi diye..çünkü korkarız bir daha o karanlık beton yığınlarının arasına girmeye..

güven!!

artık zor çok zor inanmak birilerine..herkes kendi yaralarına tuz basmamak için bu kadar gizlenirken ve sende bunu bilirken kendinden mutevellit çok zor güvenmek..

ki insanlar senin tüm şifrelerini çözdükten sonra o kadar kolay vurularki seni bakmazlar gözyaşına bile..o kadar sahte gözyaşı varken ayırt etmek zor elbette.

sevgi arsızıyız..bu yüzden her seferinde inanıp inanıp kahrolmalarımız ve aynı yerden devam etmelerimiz..

yeni hayatlar yeni başlangıçlar yaşayan birileri var bugünlerde bir yerlerde tüm bunlara rağmen..inanan..güvenen..mutluluğun peşinden arsızca yürüyen..kulaklarını tıkamayı bilen ve kendi pansumanını kendi yapabilen;sırf bu yüzden düşmekten korkmayan birileri var..itinayla her ayrıntıyı düşünürken fıstık yeşili odalar düzenleyen kendine..pembeden maviden sarıdan mordan turuncudan vazgeçmeyen..yorulmayan..yorulduğunda az bir soluklanıp aynı yola devam eden..pes etmeyen birileri var..hala daha o çocuk ruhu elden bırakmayanlar var..

ne güzell!!

tamda hayatı böyle düşleyenler ve düşlediklerini gerçekleştirmekten biran olsun vazgeçmeyenler için;

tüm yıldızlar sizin için parlasın..bu sefer zaman sizinle aksın!!